Podczas referatu zostaną przedstawione dwa modele pozwalające określić zmianę jasności komety podczas jej wybuchu. Pierwszy model (A) związany jest z wpływem poszczególnych przekrojów rozproszeniowych na amplitudę zmiany jasności komety. Drugi model (B) związany jest z wzrostem powierzchni aktywnej sublimacyjnie podczas wybuchu. Na podstawie tych dwóch modeli określamy zmianę jasności komet w czasie wybuchu. Zakładamy że cząstki kometarne na których rozprasza się padające światło słoneczne składają się z lodu, pyłu lub wzajemnych ich połączeń. Dla tych pierwszych kluczowym czynnikiem jest określenie czasu życia ze względu na zachodzącą w comie sublimację lodu wodnego. Na podstawie przeprowadzonych symulacji możemy wysunąć hipotezę, że faza wybuchu komety trwa aż do momentu wyczerpania się znacznych ilości cząstek lodu w comie. W następnym etapie zachodzi powolny spadek jasności, którego poziom porównywalny jest do fazy z przed wybuchu.