Monowizja jest popularną metodą korygowania presbiopii w Europie zachodniej oraz w Stanach Zjednoczonych. Polega na skorygowaniu jednego oka do dali, zaś drugiego oka do bliży. Metoda ta nie należy do najnowszych, lecz dopiero od niedawna zaczęła być częściej stosowana w polskich gabinetach optometrycznych. Sytuacja ta skłoniła mnie do przetestowania jednej z popularnych procedur badania monowizji, w której przyjęto, że oko dominujące jest korygowane do dali, a niedominujące do bliży. W pracy przedstawiono porównanie dwóch metod wyznaczenia oka dominującego: wzrokowej i sensorycznej. Stanowią one podstawę do prawidłowego pomiaru tolerowanego, jednoocznego dodatku do bliży. W wyznaczeniu wielkości tolerowanej addycji, kierowałam się procedurą opracowaną przez dr. Reinsteina. Ponadto, sprawdziłam również moment wytłumienia oka z addycją. Pozwoliło to, przedstawić zależność pomiędzy wielkością tolerowanej addycji, a wielkością addycji, przy której doszło do wytłumienia oka. Badania zostały przeprowadzone na dwóch grupach pacjentów: w wieku przedpresbiopijnym oraz wśród presbiopów. Umożliwiło to porównanie wyników dla dwóch różnych grup wiekowych. Uzyskane wyniki pomiaru tolerowanej addycji oraz momentu tłumienia oka zostały przedstawione za pomocą miar tendencji centralnej: mediany, dominanty i średniej. W części teoretycznej, oprócz opisu monowizji, poruszyłam zagadnienia związane z presbiopią i metodami jej korekcji.