Zliczając kratery, autor pracy podejmuje próbę znalezienia asymetrii rozkładu gęstości kraterowania w funkcji długości satelitograficznej. Rozważane są satelity Jowisza: Callisto, Ganymede i satelity Saturna: Mimas, Tethys, Dione, Rhea, Iapetus. Wykorzystując mapy w odwzorowaniu Mercatora badane są okołorównikowe fragmenty powierzchni w pełnym zakresie długości satelitograficznej. Po przygotowaniu mapy zaznaczane są kratery w zależności od średnicy. Otrzymane dane przedstawiane są w formie histogramów (w funkcji długości satelitograficznej): gęstości kraterowania, stosunku obszaru pokrytego przez kratery do efektywnego obszaru roboczego oraz rozkładu minimów i maksimów tegoż stosunku.
Otrzymano asymetrię rozkładów: dla Mimasa maksimum w obszarze trailing, dla Iapetusa max w obszarze leading, dla Tethysa i Rhei max w obszarze near side, dla Dione w obszarze far side.